Dag 19: 25 december

Weinig idee dat het kerst is vandaag, je broeit de auto bijna uit.

Er staat een harde warme wind en de Atacama woestijn is leeg en desolaat.

Waar we nu rijden groeit werkelijk helemaal niets meer,maar de weg is gelukkig nog steeds goed, we kunnen lekker opschieten.

Ton heeft een hoogtemeter in de auto en die gaf zojuist 2200 meter aan!

Hij heeft vandaag zijn dag niet erg, het begon vanmorgen vroeg al.

Z’n linker portier wil niet meer sluiten, en is niet een twee drie te maken.

De deur zit nu met een spin aan de stoel vast gebonden maar klappert wel af en toe .

Even later is er iets met de electra aan de hand.  Ik zie Ton op de kop in de kofferruimte en ineens zie ik langs hem heen een hoop vonken tussen de bagage.

Maar Ton zal Ton niet zijn als hij dit niet oplost.

s’Middags net na het eten staat ie met een lekke band langs de kant.

We rijden door het mijngebied waar die mijnwerkers vast gezeten hebben onder de grond een tijdje geleden.

Ik zie een trein rijden volgeladen met koperplaten door een mijngebied waar de grond helemaal groen is van de koperoxide.

Afgelopen nacht hebben we in Caldera geslapen in een soort chaletje.

Van buiten leek het nog wel wat maar van binnen was het heel oubollig.

Er was geen warm water en het was er vergeven van de muggen.

De warme droge lucht maakt je slaperig, we wisselen dan ook vaker met rijden.

Net voor San Pedro de Atacama rijden al op een hoogte van 3200 meter!

Als ik vanuit stilstand wil optrekken, verslikt de auto zich. Misschien kunnen we nog iets bijregelen aan de sproeier. Eenmaal op toeren loopt ie wel weer goed.

Als we de Vallei van de Maan inrijden komen we door zo’n ongelooflijk bizar landschap

Je kunt je ogen bijna niet geloven. Wat hier gebeurt is in een ver verleden is niet voor te stellen.