Dag 20: 26 december

Vandaag hebben we weer een vrije dag.

Natuurlijk wordt er weer volop gesleuteld naast het hotel.

Zelf heb ik niks te sleutelen, alleen de olie van de versnellingbak even checken.

San Pedro is een klein gezellig en rustig dorpje met kleine maar povere winkeltjes en restaurantjes.

Ze moeten het hier wel hebben van de toeristen die hier komen voor het zoutmeer en de geisers.

s,middags zijn we nog weer naar de vallei gegaan voor wat foto,s

Morgen gaan we echt de hoogte in. We hebben wat cocathee en bladeren gekocht, het schijnt te helpen tegen hoogteziekte.

Dag 19: 25 december

Weinig idee dat het kerst is vandaag, je broeit de auto bijna uit.

Er staat een harde warme wind en de Atacama woestijn is leeg en desolaat.

Waar we nu rijden groeit werkelijk helemaal niets meer,maar de weg is gelukkig nog steeds goed, we kunnen lekker opschieten.

Ton heeft een hoogtemeter in de auto en die gaf zojuist 2200 meter aan!

Hij heeft vandaag zijn dag niet erg, het begon vanmorgen vroeg al.

Z’n linker portier wil niet meer sluiten, en is niet een twee drie te maken.

De deur zit nu met een spin aan de stoel vast gebonden maar klappert wel af en toe .

Even later is er iets met de electra aan de hand.  Ik zie Ton op de kop in de kofferruimte en ineens zie ik langs hem heen een hoop vonken tussen de bagage.

Maar Ton zal Ton niet zijn als hij dit niet oplost.

s’Middags net na het eten staat ie met een lekke band langs de kant.

We rijden door het mijngebied waar die mijnwerkers vast gezeten hebben onder de grond een tijdje geleden.

Ik zie een trein rijden volgeladen met koperplaten door een mijngebied waar de grond helemaal groen is van de koperoxide.

Afgelopen nacht hebben we in Caldera geslapen in een soort chaletje.

Van buiten leek het nog wel wat maar van binnen was het heel oubollig.

Er was geen warm water en het was er vergeven van de muggen.

De warme droge lucht maakt je slaperig, we wisselen dan ook vaker met rijden.

Net voor San Pedro de Atacama rijden al op een hoogte van 3200 meter!

Als ik vanuit stilstand wil optrekken, verslikt de auto zich. Misschien kunnen we nog iets bijregelen aan de sproeier. Eenmaal op toeren loopt ie wel weer goed.

Als we de Vallei van de Maan inrijden komen we door zo’n ongelooflijk bizar landschap

Je kunt je ogen bijna niet geloven. Wat hier gebeurt is in een ver verleden is niet voor te stellen.

Dag 18: 24 december

We zaten nog maar net goed en wel aan het ontbijt, (7.15) of ik zie Herman het hotel binnen stormen, helemaal blij en opgetogen!

Een bijzonder moment als je elkaar zover van huis ontmoet.

We drinken samen koffie, we krijgen nog een fles wijn en stickers van Martinair “keep flying

” van de co-piloot, een sympatieke gast met heldere blauwe ogen, rijdt ook motor!

Die sticker moesten we natuurlijk wel direkt op onze auto plakken.`  

Nadat we nog gezellig een uurtje buiten bij de auto’s hebben staan ouwehoeren(Herman kent ook de mannen van Schaap-Volvo uit Lelystad), zijn we door hen uit gezwaaid.

We rijden samen op met het tech. Team, maar net buiten Santiago komen we zonder benzine te staan, ik was vergeten vol te tanken in de stad, maar ik heb nog 20 ltr op reserve.

De snelweg leidt nu vlak langs de kust van de grote oceaan en we hebben een prachtig uitzicht!  De zee is schitterend mooi blauw en er staat een hoge branding met spierwitte koppen die met een enorm geweld op de rotsen stuk slaan. Prachtig!

Oeps, terwijl ik dit schrijf, rijdt Henry en vliegen we ineens van rechts naar links over de weg en weer terug.  Er komt een flinke geit met horens onder de vangrail door en steek de weg over.

Je kunt hier van alles tegenkomen op de snelweg ,fietsers,overstekende mensen en verkopers langs de kant die een kompleet geslachte geit omhoog steken als we langs komen.

Ik zag zojuist dat we de Atakama regio binnen reden en het landschap veranderd op slag.

Mooie bergen van verschillende kleuren, varierend van bruin naar geel en wit,maar alles is kaal, er groeit niks meer .

Het is hier ook een stuk warmer, ik hoop dat de auto het volhoud want de meter loopt aardig op.

De vierbaansweg is splinternieuw, je kunt er wel 250 rijden, mits je niet in een Amazon rijdt natuurlijk.

We hebben gisteren ook wel gemerkt dat Chili beslist geen armetierig land is.

In Santiago zijn we nog even de metro in gedoken, ik zag dat ze hier ook al van die poortjes hebben die je met een chipkaart moet openen.

Of het beter werkt als in Nederland, weet .ik niet.

Chili heeft ook net als Argentinie een ongelooflijke hoeveelheid wasteland, duizenden vierkante kilometers waar geen sprietje gras of bomen wil groeien, je ziet hooguit wat dorre heideachtige polletjes of een cactus, zelfs geen vogels of hazen of lama’s, niets.

Dag 17: 23 december

Vandaag hebben we vrij, en we hebben ons voor genomen om eerst wat onderhoud aan de auto te doen.

Als we in de parkeergarage onder het hotel komen, lijkt het wel een garage bedrijf !

Er staan zeker een stuk of tien Volvo,s op de krik en met de kap open.

De bedoeling was de achterremmen op te stellen en voor nieuwe remblokken te monteren, omdat hij niet geweldig remde de laatste dagen .

Maar de schroefdraad in het huis van de stelbout is verdwenen. Wat nu? Dan moet de trommel eraf , gelukkig heeft Jan de trekker meegenomen!

Iemand had nog een gebruikt stelblokje, dit gemonteerd en de trommel er weer op.

Remmen opgesteld maar tot mij grote schrik blijkt hij niet te remmen!

Dan maar de trommel er weeraf want zo kunnen we niet rijden,

Nu blijkt dat de remcilinder muurvast zit. Waarschijnlijk roest.

Bij de techniek mannen een nieuwe opgehaald en gemonteerd en na het monteren van de remblokken voor , funcioneerd alles weer zoals het hoort.

S’Middags in de stad wat gegeten en gewandeld. We komen  langs verschillende Universiteiten. Ik kan het me bijna niet voorstellen, dat Evi hier een half jaar lang heeft rondgehangen!

Ik krijg een sms’je van Herman dat hij morgen om 7.00 uur landt in Santiago en om 7.45 uur in het hotel kan zijn!

Ons hotel blijkt ook het Martin-air crewhotel te zijn!

Maar we hadden gepland om om 7.00 uur te gaan rijden,  want we moeten nog 920 km doen naar Galdera.

Het zou toch wel erg jammer zijn als we elkaar niet zouden treffen.

Ik besluit om te overleggen met het techische team, die vertrekken als laatste om 9.00 uur.

Dag 16

De weg van Temuco naar Santiago is 4baans, goed maar saai.

Net voor de stad worden we opgewacht door de Chileense Volvoclub.

Deze zal ons voorrijden door de stad naar het hotel.

Het moet gezegd, de heren van de club rijden in prachtige gerestaureerde auto’s.

De rit door de stad verloopt nogal chaotis, het is ontzettend druk, de voorrijder gaat steeds harder rijden en het is bijna niet te doen om hem te volgen.

Crowne Plaza is een schitterend  hotel midden in de stad.

Dag 15

Henry is vandaag jarig! Hij kreeg de felicitaties van de groep bij het ontbijt

Het is voor het eerst dat het regent en er staat nog steeds een harde koude wind.

We rijden nu weer door een heel ander gebied,langs de kust, met gigantische bomen,

een beetje regenwoudachtig.

Als we de lunch gehad hebben,ongeveer halverwege de dag, en we willen verder, dan blijkt er een protestaktie aan de gang en de weg naar de Chileense grens is geblokkeert.

Terug rijden is geen optie want daar is een ongeluk gebeurt met een bus en een auto.

Johan is naar de politiepost om ons erdoor te praten. Nu maar afwachten.

Sommigen draaien om en proberen in het dorp een hotel te krijgen.

Uiteindelijk kunnen we dan toch verder. Een van de Chilenen van de organisatie kreeg het  voor elkaar door te zeggen dat we onderweg naar Peru waren en ons inzetten voor de stichting Hope.

Bij de douane duurt het uren en daarna ging het in donker over een modderige slechte weg . Om 23.45 uur eindelijk dinner in Temuco!

Dag 14

Vanmorgen om 7uur van de “camping” weggereden.

Ons was een ontbijt belooft in een plaatselijk hotel, maar als we daar komen, zit de tent nog dicht.  Dan maar zonder ontbijt op weg.

In het volgende dorp gaan we een restaurant binnen en vragen om koffie en brood.

De eigenares liep niet over van vriendelijkheid en reageerde nogal gestresst bij het zien van ons. Ze liep naar achter en gaf een paar schreeuwen en even later kwam haar man in de pyama,net uit bed, deze was ook al “sjaggie”, maar heeft ons toch netjes van koffie en toast voorzien  in de pyama!

Onderweg verliest Ton een bout uit de remklauw, maar gelukkig heeft hij er een op reserve.   Het waait hier zo ontzettend hard, dat je soms bijna van de weg wordt geblazen.

We slapen in Bariloche in een prachtig hotel met grote kamers en heerlijke bedden en een lekkere douche waar we wel aan toe waren.

Bariloche schijnt nog een oud duits bolwerk te zijn, waar ook veel zwitsers en noord-italianen wonen. t’schijnt dat hier na de oorlog veel warcriminals naar zijn uitgeweken en

hier hun leventje rustig konden voortzetten!

Dag 13

Het is een beetje op het tandvlees lopen, vroeg op, laat naar bed en rije, rije, rije in een wagentje.

Vandaag ook weer ong. 700km waarvan 300km over verschrikkelijke slechte gravelwegen, waar je de vullingen uit je kiezen rammelen.

Komende nacht zullen we in het tentje moeten slapen, want in het dorp Perito Moreno

is niet genoeg slaapgelegenheid en rijden we naar een voetbalveld, waar we de tent opzetten. We hadden gras verwacht maar het het is een stoffig veld van fijne gravel.

Niet zo prettig dus. Maarten kon de haringen niet in de grond krijgen.

“Die verrekte keie” zei die op z’n brabants.

S’avonds was het wel gezellig. De lokals hadden een immense barbeque georganiseerd.

Een langgerekt houtvuur met daarlangs heen een stuk of twintig schapen aan een soort spit gaf het allemaal wel een bijzonder sfeertje.

Het schapevlees hoef ik niet, maar er is ook kip en die is wel heel erg lekker!

Dag 12

We gaan op weg naar El Calafate, Het is niet ver , maar we moeten wel weer over gravel en de douane kost ons anderhalf uur. Voordat we  naar het hotel gaan, rijden we eerst door naar de Morena gletsjer,Deze is een paar kilometer breed en rijst op 2 plekken wel 70 meter uit het water!

Af en toe hoor je het kraken alsof het onweert en onder luid geraas zie je brokken in zee vallen . Wat een immens natuurgeweld!

Als je in de spleten kijkt, zie je zo’n prachtig oplichtende blauwe kleur alsof er binnenin een heel sterk licht zit.

s’Avonds moeten we met z’n allen aan het schapevlees, nou niet echt mijn ding.

Dag 11

Puerto Natales

Vandaag een excursie naar het natuurreservaat Torres del Paine

Niemand van onze groep had deze geboekt, dus ga ik alleen.

We varen met een snelle snelle katamaranboot vanuit de haven richting Torres.

Het landschap wordt hoe langer hoe ruiger en op de bergtoppen ligt veel sneeuw

Na ong. komt er een enorm bergmassief in zicht met verschillende gletsjers die in het water uitkomen.

Hier moeten we van de boot en maken wat foto’s, daarna stappen we over in een zodiac

met 200 pk erachter en knallen meteen rotgang tegen de stroom in, de rivier op.

Ik heb zelden zo’n schitterend gebied gezien!\

Op de terugweg gaat de bus al gauw kapot en moeten we overstappen in een volle bus

aar we anderhalf uur in hebben gestaan.

s’Avonds de verjaardag van Fred Postma gevierd op het plein in het dorp, een mooi feest!

Dag 10

Alweer vroeg uit de veren.

4.30uur opgestaan en na een snel ontbijt weer op weg terug over Vuurland weer naar de Chileense grens.

We hebben nu ook kennis gemaakt met Gijs van Dalfsen, zijn vader is een broer van Kees van Gijp en hij komt nog regelmatig in Genemuiden!

Hun auto is een echte grootverbruiker, ze zijn per dag 1 a 2 liter olie nodig!

D’r zijn een aantal mensen die een cursus lassowerpen hebben aan gevraagd bij Henry.

Maarten boekt al goeie resultaten, en wil proberen een lama te vangen!

Dag 9

Eindelijk een lekker dagje vrij. Geen excursies, geen 800 km rijden.

Beetje uitgeslapen en wat rondgehangen bij de auto’s

Het is hier adembenemend mooi en ook onderweg hier naar toe reden we langs bossen waar de bomen helemaal behangen waren met draderige mossen of zoiets, heel surrealisties!

s,Middags zijn Henry en ik een weggetje afgereden, nog verder down south.

Onderweg zagen we nog vossen.

We kwamen hier ook nog langs een paar dorpjes en even later hield de weg op,

echt the end of the world!

Als je er lang over nadenkt, bekruipt je een vreemd gevoel dat je hier helemaal op het uiterste zuidelijke puntje van de bewoonde wereld zit.

Een eind van huis en niet eens zover van de zuidpool.

We spraken nog een Nederlander, die was met een boot vanuit Ushuaia 2 dagen onderweg geweest naar Antarctica!!

Dag 8

De weg naar Ushuaia gaat letterlijk en figuurlijk niet over rozen!

Om 6 uur opgestaan. De papieren rompslomp bij de Chileense grens neemt veel tijd in beslag,maar eindelijk kunnen we dan toch verder.

We komen bij de veerboot die ons over de Straat van Magelaen moet zetten maar die is vol en vaart net weg.

Tijdens de overtocht wordt de boot begeleid door een hele groep zwart-witte dolfijnen

die af en toe boven het water uit springen, fantastisch om te zien!

Eenmaal op Tierra del Fuega komen we op de ong. 100 km lange gravel road.

Het gedaver en gedender is zeker niet goed voor de oude Volvo’s want ong. Halverwege

schiet Jan de kant in omdat hij geen remmen meer heeft!

De leidingen bij het voorwiel blijken gebroken.

Langs de gravelweg is het niet fijn sleutelen en bovendien hebben we niet het juiste gereedschap dus rijden we met een slakkegangetje door naar Rio Grande.

Maar ondertussen moeten we wel weer eerst over de grens,weer Argentinie in,

Dat neemt ook weer de nodige tijd in beslag.

De klok draait door en als we dan eindelijk kunnen gaan repareren is het inmiddels 7 uur\, en we moeten nog ongeveer 200 km knarren!

Uiteindelijk is het allemaal gelukt en zijn we om 11 uur in het hotel in Ushuaia.

Nu kijken of ze nog wat te eten hebben, of vinden we de hond in de pot?

Dag 7

Patagonie veranderd nu toch in wat meer bergachtig land, maar het wordt steeds droger en warmer, ik denk dat vandaag de warmste dag tot nu toe is!

Onderweg zien we Emoe’s lopen, een klein soort struisvogel.

De weg is goed, nog “maar” 650 km naar Rio Gallegos.

Als alles goed gaat komen we morgen aan in Ushuaia!

Dag 6

Vanmorgen lekker rustig begonnen om 8.30uur.

D’r waren er nogal wat die wat te sleutelen hadden.

Henry heeft de grill voorzien van horgaas tegen de vliegen, en ik heb de olie van de versnellingbak gecheckt,daar bleek nogal wat bij in te moeten.

Toen we om twaalf uur gingen rijden, waren er verschillende pompen die geen benzine meer hadden, maar net buiten Puerto Madryn konden we nog tanken.

Het komt hier nogal eens voor dat ook de pin automaten allemaal leeg zijn!

We gaan op weg en rijden opnieuw door een onmetelijk leeg en woestijnachtig land.

Hier en daar zien we lama’s lopen, of zijn het nou Guanaco’s, ik weet het verschil niet.

Het is opnieuw warm en de zon brand er goed op.

Dag 5

Op dag 5 (11 december) kwamen we een Volvo-truck tegen bij een tankstation. De chauffeur wou graag met ons allemaal (inclusief auto’s) op de foto bij zijn vrachtwagen. Na 300 km door een leeg, uitgestrekt landschap te hebben gereden (zonder dorpen of huizen) kwamen we aan bij een schiereiland nabij Puerto Madryn. Hier hebben we zeeleeuwen en pinguins gezien! Het weer was inmiddels beter geworden: ’s ochtends was het nog wat grauwig, inmiddels brak de zon flink door. Rond half 11 ’s avonds kwamen we aan bij ons hotel, met een schitterend uitzicht over de baai van Puerto Madryn.

Dag 4

Vandaag gaat het los! Om 05.30 opgestaan. We moeten +/- 930 km doen! Eindbestemming: Viedma. We rijden door pampa’s, ongelooflijk plat, een soort steppegras met veel mooie eucalyptusbomen. Om 23.00 uur zijn we eindelijk bij het hotel. Onze groep is inmiddels gegroeid van 3 naar 5 auto’s. Wijnand en Marielle zijn er bij gekomen (van de crash in Rusland). We zagen onderweg een eenzame kattenrug met de klep open; Ton is er meteen ingedoken (onze privemonteur met de self-made Amazon met vloeistofvering en niveauregeling), maar het bleek een lastiger probleem te zijn dan gedacht. Bij de ophanging van de dynamo bleken drie bouten te zijn gebroken, en de restanten zaten er nog in. Zijn improvisatietalent bleek maar weer eens. Met slangenklemmen en ijzerdraad hebben we het hotel gehaald.

Dag 2

Hallo allen

Vandaag hebben we Buenos  Aires gezien en hebben we de auto's op gehaald
Gelukkig geen startproblemen  Wel is het hier erg warm , maar misschien effe wennen.

Abasto Shoppingcenter.

Weblog van Arend Mateboer en Henry van Ommeren

foto Pekingreis 2008

De reis naar Peking in 2008 was indrukwekkend. Nu een nieuw avontuur. Samen met Henry van Ommeren ga ik een tocht maken door Zuid Amerika. We verwachten dit keer hogere bergen! Vanaf 8 december proberen we op deze plaats reisverslagjes te plaatsen. Zal mogelijk niet dagelijks zijn, omdat we niet altijd over internet kunnen beschikken.  We laten van ons horen.